Jan Paweł II i Jego „droga do świętości”

Święty Jan Paweł II jest bez wątpienia jednym z największych autorytetów moralnych współczesnego świata. W związku z przypadającą 18 maja 2020 roku setną rocznicą urodzin Karola Wojtyły, Sejm ustanowił rok 2020 ROKIEM ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II.

Jan Paweł II był 264 papieżem. Jego pontyfikat rozpoczął się 16 października 1978 roku i nazwany został „pontyfikatem przełomu”. Wybór Karola Wojtyły na papieża był niezwykły, gdyż po raz pierwszy Polak, a nie Włoch został następcą św. Piotra. Przepowiednię tego wydarzenia odnajdujemy w strofach wiersza Juliusza Słowackiego, który tak pisał w XIX wieku:

„Pośród niesnasków – Pan Bóg uderza
W ogromny dzwon,
Dla słowiańskiego oto papieża Otwarty tron.
Ten przed mieczami tak nie uciecze
Jako ten Włoch,
On śmiało jak Bóg pójdzie na miecze.
(…)
On rozda miłość jak dziś mocarze
Rozdają broń,
Sakramentalną moc on pokaże,
Świat wziąwszy w dłoń.
(…)
Zdrowie przyniesie – rozpali miłość
I zbawi świat.
Wnętrza kościołów on powymiata,
Oczyści sień,
Boga pokaże w twórczości świata,
Jasno jak w dzień.

Przypomnijmy sobie kilka faktów z życia tego wielkiego Polaka. Jego rodzice Emila i Karol Wojtyłowie mieszkali w Wadowicach, w pobliżu kościoła pod wezwaniem Ofiarowania Najświętszej Marii Panny. Byli ludźmi bardzo religijnymi. Ich dom wypełniony był książkami, świętymi obrazkami i rodzinnymi fotografiami. W takim właśnie otoczeniu przyszedł na świat 18 maja 1920 roku Karol Józef Wojtyła – przyszły papież, który po latach tak wspominał to wydarzenie: „Muszę powiedzieć, że wówczas, 18 maja 1920 roku, /.../ o dziewiątej rano, nie było mnie jeszcze na świecie. Jak mi później powiedziano, urodziłem się popołudniu między piątą, a szóstą. Mniej więcej w tym samym czasie, popołudniu między piątą, a szóstą, tyle że pięćdziesiąt lat później, zostałem wybrany na papieża.”

Jest rok 1929. Rodzinę Wojtyłów dotyka ogromne nieszczęście – w wieku zaledwie 45 lat umiera na zapalenie mięśnia sercowego i nerek ukochana matka 9 letniego wówczas Karola. Odeszła do Pana nie doczekawszy Pierwszej Komunii Świętej syna. Śmierć matki położyła kres beztroskim zabawom Karola. Od tej chwili pocieszeniem stały się dla niego książki i modlitwa. Minęły zaledwie 3 lata od śmierci matki, a młody Wojtyła znów przeżywa tragedię. 5 grudnia 1932 roku umiera w szpitalu brat Edmund, który zaraził się od pacjentki szkarlatyną. Od tego tragicznego wydarzenia Karol Wojtyła zaczyna nieustannie rozważać niezgłębioną, bezkresną mądrość Boga, który daje i odbiera, który każdemu bez jego woli i wiedzy wyznacza własny los.

Przyszły papież był bardzo zdolnym i religijnym chłopcem. 14 maja 1938 roku zdał maturę na samych piątkach. W każdy pierwszy piątek miesiąca spowiadał się i przystępował do komunii świętej. Modlił się po każdym posiłku, w trakcie odrabiania zadań domowych i przed udaniem się na spoczynek. Lata gimnazjalne były dla Niego szczęśliwe. Zaczął interesować się teatrem. Uczestniczył w przedstawieniach, które sprawiały mu ogromną radość. Bezgranicznie ufał Bogu. Po maturze w 1938 roku zaczyna studiować na Uniwersytecie Jagiellońskim filologię polską. Gdy wybucha wojna w 1939 roku uniwersytet zostaje zamknięty i Karol Wojtyła kontynuuje studia na tajnych kompletach. Wkrótce podejmuje pracę jako robotnik fizyczny w kamieniołomach, a potem w fabryce chemicznej. W 1941 roku umiera na atak serca Jego ojciec. Jednak przyszły papież nie traci wiary i modli się jeszcze żarliwiej. Kilka miesięcy po śmierci ojca udaje się do Księdza Metropolity Adama Sapiehy oznajmiając: „chciałbym zostać księdzem” i w 1942 roku wstępuje do Seminarium Duchownego w Krakowie.

1 listopada 1946 roku młody Karol Wojtyła przyjmuje święcenia kapłańskie i po pewnym czasie udaje się na dalsze studia do Rzymu. Tam w 1948 roku otrzymuje tytuł doktora. Następnie po powrocie do kraju zostaje wikarym we wsi Niegowić pod Krakowem. Wkrótce zostaje przeniesiony do Krakowa, gdzie prowadzi duszpasterstwo wśród młodzieży. Od 1956 roku jest wykładowcą na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. 28 września 1958 roku zostaje wyświęcony na biskupa, a Jego mottem staje się łacińskie TOTUS TUUS, które odtąd zawsze będzie mu towarzyszyło. W wieku 47 lat zostaje kardynałem.

Jest 16 października 1978 roku godzina 18:18. Zapada jesienny mrok, a na Placu św. Piotra zgromadzony tłum niecierpliwie oczekuje nowego papieża. Wtem niebo pokrywają obłoki białego dymu – to znak, że mamy nowego papieża. Nieoczekiwanie zostaje nim Polak – Karol Wojtyła, który przybiera imię Jan Paweł II.

W dniu rozpoczęcia swego pontyfikatu Jan Paweł II wypowiedział wezwanie: „Otwórzcie drzwi Chrystusowi, nie lękajcie się Go”. Te słowa napełniły nadzieją serca wielu ludzi.

Papież zewsząd otaczany był ogromna miłością, jednak tęsknota za ojczystym krajem – Polską nigdy Go nie opuszczała. Jan Paweł II zyskał miano Papieża Pielgrzyma. Był bez wątpienia człowiekiem, który w naszych czasach spotkał się z największą liczbą ludzi na całym świecie. Wszyscy znali Jana Pawła II: Jego twarz, spontaniczny uśmiech, sposób mówienia, a nawet poruszania się. Niektóre słowa głęboko zapadły w pamięć, pozostawiły trwały ślad. Jego nauczanie przepełnione było miłością i radością. Zawsze powtarzał, że Bóg jest miłosierny, i że kocha wszystkich ludzi.

Kierował do nas niezwykłe wskazówki, np. „Zwyciężajcie nienawiść – miłością, nieprawdę – prawdą...”

Jest 13 maja 1981 roku, Jan Paweł II znajduje się na Placu Św. Piotra w Rzymie wśród 20 – tysięcznego tłumu pielgrzymów. Nagle rozlegają się strzały. Kule zamachowca ranią niemal śmiertelnie Papieża. Tylko dzięki opatrzności Najświętszej Marii Panny – jak sam wielokrotnie powtarzał, udało mu się przeżyć i wrócić do zdrowia.

2 kwietnia 2005 roku, po 27 latach pontyfikatu serce Papieża Jana Pawła II zatrzymało się na zawsze. Ludzie wszystkich ras i religii modlitwą oraz łzami żegnali Jana Pawła II. W trwodze i żalu zastygła cała Polska. Odszedł Ojciec, który przerósł wszelkie autorytety i stał się fundamentem naszej zbiorowej tożsamości narodowej.